لیورپول با خرید روبرتو فرمینو نشان داد درسش را از فصلِ پیش گرفته و دیگر حاضر نیست قبل از پیدا کردن جانشین، ستاره‌اش را از دست بدهد. نه اینکه روبرتو فرمینو دقیقا جانشین رحیم استرلینگ باشد، چون فوتبالشان دو سبک متفاوت است، اما حداقل بازیکن جوان برزیلی می‌تواند در پست استرلینگ برای لیورپول بازی کند. برندان راجرز اگر به 1-2-4-3 خودش وفادار بماند، با امید به اینکه دنیل استوریج از مصدومیت بازگردد و دیگر مصدوم نشود و دنی اینگز هم روند رو به رشدش را حفظ کند، می‌تواند از زوج فرمینو و کوتینیو به عنوان دو هافبک هجومی‌اش استفاده کند. البته آدام لالانا و لازار مارکوویچ هم در این پست هستند، اما آمارِ فصل قبل نشان می‌دهد، عملکرد هافبک سابق هوفنهایم از این دو بازیکن بهتر بوده است: مارکوویچ 2 گل 1 پاس گل، لالانا 5 گل 3 پاس گل، فرمینو 7 گل 10 پاس گل. در واقع فرمینو در دو فصل گذشته از منظر آمار گل+پاس گل در بوندسلیگا تنها لواندوفسکی (48) و مولر (46) را بالاتر از خودش (44) می‌بیند و روبن و رویس را پایین‌تر. وقتی در نظر می‌گیریم که این بازیکنان در دورتموند و بایرن بازی می‌کردند و فرمینو در هوفنهایم، ارزشِ کار او بیشتر مشخص می‌شود.

اما بازی فرمینو تنها در گل زدن و گل ساختن خلاصه نمی‌شود. درسته که فرمینو در دو فصلِ اخیر بوندسلیگا 287 دریبل موفق داشته است (30 تا بیشتر از هر بازیکنِ دیگری)، اما تکنیک او باعث نمی‌شود تا در وظایف دفاعی‌اش کوتاهی کند. فرمینو با دوندگی زیاد و تکل‌های موثرش (متوسط 2.7 تکل در هر بازی که برای هافبکی هجومی آماری قابل توجه است)، بازیکن ایدئال برایِ تیمی است که با سیستم پرس شدید و بالا و سرعت زیاد بازی می‌کند، یعنی بازیکنی کاملا مناسب فلسفه‌ی فوتبال راجرز و لیورپول. از این جهت خرید فرمینو، حتی با توجه به احتمال زیاد رفتن رحیم استرلینگ، قدمی رو به جلو و بسیار مثبت برای لیورپول به حساب می‌آید.